امروز مورخ [wikiwordpress] : آخرین نسخه وب سرویس خدمات ارزی صرافر هم اکنون در دسترس و قابل استفاده میباشد .

معرفی قرارداد هوشمند در ارزهای دیجیتال و نحوه استفاده از آن

قرارداد هوشمند قراردادی به صورت خود اجرایی می باشد که ضوابط و شرایط توافق میان طرفین معامله به صورت مستقیم در خط کد نوشته شده است. این توافقات و کدها در بلاکچین ها وجود داشته است. کد، اجرا را کنترل کرده و معاملات قابل پیگیری و برگشت ناپذیر هستند. در صورتی که تمایل دارید اطلاعات بیشتری در خصوص رمزارزها و فناوری های به کار رفته در آن بدست آورید می توانید با کارشناسان صرافر مشورت نمایید.

قراردادهای هوشمند اجازه می دهند معاملات و توافق نامه های مطمئن بدون نیاز به مرجع مرکزی، سیستم حقوقی یا سازوکار اجرایی خارجی در بین اشخاص ناشناس، انجام شود. قراردادهای هوشمند یک فناوری بنیادی در بلاکچین و یکی از عناصر اصلی شبکه Ethereum است.

قرارداد هوشمند کدی است که مجموعه ای از دستورالعمل ها را اجرا می کند و سپس در بلاکچین تأیید می شود. این قراردادها غیر قابل اعتماد، خودمختار، غیر متمرکز و شفاف هستند. بنابراین از این قابلیت استفاده شده است تا قراردادهای هوشمند را به عنوان عناصر اصلی سازنده صدها برنامه غیرمتمرکز و به طور کلی یک نقطه کانونی برای توسعه زنجیره بلوک تبدیل کند.

قراردادهای هوشمند چیست؟

قرارداد هوشمند در امور مالی شاخته شده و غیرمتمرکز (DeFi) ، چندین مورد استفاده دیگر نیز دارند. قراردادهای هوشمند را می توان در برنامه های غیرمتمرکز (dApps) برای اجرای توابع پیچیده تر قرار داد. مانند قراردادهای سنتی، قراردادهای هوشمند توافقات بین دو یا چند طرف است كه در آن یك طرف چیزی با ارزش را به طرف دیگر ارائه می دهد و پیشنهاد پذیرفته می شود.

تفاوت در این است که قرارداد هوشمند کدی است که خود مفاد توافق نامه را اجرا می کند. این کد به عنوان معامله به آدرسی در بلاکچین ارسال می شود، جایی که توسط سازوکار اجماع آن بلاکچین تأیید می شود. هنگامی که این معامله در یک بلوک گنجانده شود، قراردادهای هوشمند آغاز شده و غیرقابل فسخ است.

قراردادهای هوشمند نیاز به واسطه ها و اجرای قرارداد را برطرف می کند. این به شدت هزینه را کاهش می دهد و روند مذاکره در قرارداد را ساده می کند. با یک Smart contract ، کد مکانیسم های معامله را تعریف می کند و تصمیم گیرنده نهایی شرایط است. تغییرناپذیری و غیرقابل برگشت بودن کد در قراردادهای هوشمند یک نقطه قوت است، با اشکالاتی همراه است. به عنوان مثال، اگر اشکالی در کد وجود داشته باشد، هیچ راهی برای بی اعتبار کردن یا تغییر قرارداد هوشمند وجود ندارد.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند ؟

قرارداد هوشمند برای اولین بار در سال 1994 توسط نیک زابو، دانشمند رایانه ای آمریکایی که 10 سال قبل از اختراع بیت کوین یک ارز مجازی به نام بیت طلا را اختراع کرد، ارائه شد. عنوان می شود که Satoshi Nakamoto واقعی، مخترع ناشناس بیت کوین است، که وی آن را انکار کرده است.

او قراردادهای هوشمند را پروتکل های معاملاتی معرفی می کند که قادر است شرایط قرارداد را اجرا نماید. هدف او گسترش روش های معاملاتی الکترونیکی در شاخه دیجیتال بود. او معتقد است این اوراق بهادار جدید با ترکیب اوراق بهادار مانند اوراق قرضه و مشتقات و معاملات آتی به طیف گسترده ای شکل می گیرد. بنابراین اکنون می توان در قرارداد هوشمند بر اساس ساختارهای پرداخت پیچیده، برای معاملاتی با هزینه های اندک اقدام نموده و با بهره گیری از سیستم تجزیه و تحلیل، معاملات صورت گیرد.

 به عبارت ساده، منظور او از خرید و فروش مشتقات با اصطلاحات پیچیده بود. بسیاری از پیش بینی های Szabo در روش های قبل از فناوری بلاکچین تحقق یافته است. به عنوان مثال، تجارت مشتقات اکنون بیشتر از طریق شبکه های رایانه ای با استفاده از ساختارهای پیچیده انجام می شود.

Ethereum اولین حرکت دهنده

ایده قراردادهای هوشمند در واقع قبل از بلاکچین و ارز رمزنگاری شده است. اگرچه راه اندازی بیت کوین در سال 2009 قراردادهای هوشمند را به یک واقعیت فنی تبدیل کرد، اما این پروتکل Ethereum بود که فن آوری را به یک عنصر اساسی بلاکچین مبدل نمود.

در حالی که قراردادهای هوشمند ساده، مانند کیف پول های چند منظوره، در بیت کوین امکان پذیر است، قرارداد هوشمند همه کاره و پیچیده تری که امروزه به طور گسترده مورد بحث قرار می گیرد، عمدتا در اکوسیستم گسترش سریع برنامه های غیرمتمرکز dApps Ethereum وجود دارد که اکوسیستم مالی غیرمتمرکز (DeFi) را تشکیل می دهند.

همزمان، بسیاری از پروژه های در حال ساخت راه حل های لایه 2 برای بهبود ظرفیت Ethereum برای اجرای قراردادهای هوشمند هستند. این پروژه ها ویژگی هایی مانند افزایش توان عملیاتی، کاهش هزینه های معامله و افزایش حریم خصوصی را اضافه می کنند. چندین بلاکچین مانند Cardano ، EOS و Chainlink نیز وجود دارند که قاطعانه در حال گسترش موارد استفاده از قرارداد هوشمند و سهم بازار و توسعه بیشتر این فناوری هستند.

موارد استفاده از قرارداد هوشمند

از Smart contract انفرادی فقط برای یک نوع معامله می توان استفاده کرد. اکثر dApp ها با استفاده از بسته بندی قراردادهای هوشمند با هم کار می کنند تا عملکرد پیشرفته ای داشته باشند. هزاران dApp در شبکه های مختلف بلاکچین وجود دارد، از مالی گرفته تا بازی، مبادلات و رسانه ها و همه آنها از قراردادهای هوشمند به روش های مختلف استفاده می کنند.

در بخش امور مالی غیرمتمرکز (DeFi) ، قراردادهای هوشمند امکان بهره سپرده ها و وام ها و تجارت و سرمایه گذاری را فراهم می کنند که معمولاً فقط از طریق سازمان های خدمات مالی سنتی در دسترس است. علاوه بر این، قراردادهای هوشمند می توانند برای تجارت، ردیابی موجودی کالا، هویت دیجیتال، قراردادهای حقوقی، حراج های آنلاین، وام های رهنی خودکار و موارد استفاده دیگر تنظیم شوند.

قراردادهای هوشمند و dApp ها برای ماندن در اینجا هستند. در حالی که فناوری قرارداد هوشمند تکرار شونده است، در حال حاضر در بسیاری از مراحل مختلف بلاکچین کاربرد بی نظیری را نشان داده و با سرعت بالایی به توسعه خود ادامه می دهد. اجرای بی اعتماد تعهدات قراردادی که در مورد بلاکچین اجرا می شود، ممکن است در آینده نزدیک امری عادی باشد و مفهوم ضروری بودن مدارک و واسطه ها در رهن، وام خودرو و برخی از ابزارهای مالی ممکن است بیش از گذشته باشد.

قراردادهای هوشمند برای چیست؟

فروش خانه یک فرایند نسبتاً پیچیده است که مستلزم مدارک، ارتباط با شرکت ها و افراد مختلف و سطح بالایی از ریسک است. اکثریت مطلق فروشندگان خانه تصمیم می گیرند بنگاه معاملات ملکی پیدا کنند، که با اوراق و مدارک سرو کار داشته باشد، ملک را به بازار عرضه کند و هنگام شروع مذاکرات به عنوان واسطه عمل کند، تا زمانی که معامله کامل شود.

همچنین، آژانس املاک در معاملات ملک عمدتا خدماتی محافظتی خواهند داشت که به ویژه در چنین معاملات بسیار مفید است، زیرا مبالغ مربوطه معمولاً بسیار زیاد است و شما واقعاً نمی توانید کاملاً به شخصی که با آن سر و کار دارید اعتماد کنید. از سویی دیگر، هنگامی که معامله ای موفق صورت می گیرد، نمایندگان طرفین مبلغ هفت درصد از فروش مورد معامله را به صورت کارمزد دریافت می کنند که می تواند مبلغ قابل توجهی برای فروشنده باشد.

شرایطی از این دست است که قرارداد هوشمند واقعاً مفید واقع می شوند و به طور موثری انقلابی در کل صنعت ایجاد می نماید. شاید از همه مهمتر، آنها مسئله اعتماد را حل کنند. این قراردادهای هوشمند به گونه ای عمل می کنند که هنگامی مالکیت ملک را به خریدار منتقل می نمایند که مبلغ توافق شده ارسال شده و دریافت گردد.

ضمن آنکه به صورت خدمات سپرده عمل کرده و حق مالکیت و پول به صورت ذخیره در سیستم باقی می ماند و توزیع آن میان طرفین شرکت کننده انجام می شود. این درحالی است که تعداد زیادی برای تایید معامله شاهد هستند و در تحویل خطایی وجود نخواهد داشت. از همین روست که بدون نیاز به اعتماد میان طرفین معامله، واسطه ای احتیاج نخواهد بود. تمام می تواند از قبل در یک قرارداد هوشمند برنامه ریزی شود، در حالی که به طور همزمان هم فروشنده و هم خریدار مبالغ قابل توجهی صرفه جویی می کند.

اثرات قراردادهای هوشمند

در چنین شرایطی مقداری از یک ارز رمزنگاری شده را در قرارداد هوشمند قرار داده و سپرده یا هر موضوع دیگری در حساب شما واقع می شود. کلیه قوانین نیز توسط قراردادهای هوشمند از قبل تعیین شده و توسط آنها اعمال می شود.

وابستگی متقابل

قراردادهای هوشمند می توانند به تنهایی کار کنند، همچنین می توانند همراه با هر تعداد قرارداد هوشمند دیگر نیز اجرا شوند. زمانی که به یکدیگر وابسته باشند، می توانند تنظیم شوند. به عنوان مثال، اتمام موفقیت آمیز یک Smart contract خاص می تواند شروع یک قرارداد دیگر را تحریک کند.

می توان گفت که امکان کار با قراردادهای هوشمند از طریق تمامی سیستم و سازمان ها وجود دارد که  تا حدودی این در حال حاضر در سیستم های مختلف ارز رمزنگاری شده اجرا می شود، جایی که همه قوانین از قبل تعریف شده اند و به همین دلیل، شبکه خود می تواند به طور مستقل عمل کند.

بخش های قراردادهای هوشمند

اساساً، در هر قرارداد هوشمند سه قسمت وجود دارد. مورد اول امضا کنندگان است. دو یا چند طرف با استفاده از قراردادهای هوشمند، با استفاده از امضاهای دیجیتالی با شرایط موافق یا مخالف هستند. مورد دوم موضوع توافق نامه است. این فقط می تواند موضوعی باشد که در محیط Smart contract وجود داشته باشد.

همچنین قراردادهای هوشمند باید بدون مانع و مستقیم به هدف دسترسی داشته باشند. قراردادهای هوشمند که برای اولین بار در سال 1996 مورد بحث و بررسی قرار گرفتند، این هدف خاص آن بود که توسعه آنها را متوقف کرد. البته این مشکل تنها پس از ظهور اولین ارز رمزنگاری شده در سال 2009 تا حدی حل شد. هر قرارداد هوشمند لازم است که از شرایط خاصی بهره ببرد. آن ها باید دارای اصطلاحات ریاضی و زبان برنامه نویسی مناسبی باشد که متناسب با شرایط خاص قرارداد هوشمند باشند.

محیط مناسب برای قرارداد هوشمند

برای وجود آنها و عملکرد صحیح ، قراردادهای هوشمند باید در یک محیط مناسب و خاص کار کنند. اولین موضوع این است که می بایست محیط دارای رمزنگاری کلید عمومی باشد که با استفاده از آن کاربران بتوانند کدهای رمزنگاری اختصاصی خود را ایجاد کرده و برای معامله حاضر شوند. این سیستمی است که در بسیاری از رمز ارزها مشاهده می شود.

همچنین آنها نیاز به یک پایگاه داده باز و غیرمتمرکز دارند که تمامی طرفین قرارداد بتوانند به آن ها اعتماد کامل داشته و کاملاً خودکار باشند. برای آن که بتوان قرارداد هوشمند را اجرا کرد، نیاز به این است که محیطی غیرمتمرکز وجود داشته باشد. بلاکچین، به ویژه بلاکچین Ethereum ، محیط مناسب برای قراردادهای هوشمند است.

منبع داده های دیجیتالی مورد استفاده در قراردادهای هوشمند باید کاملاً قابل اعتماد باشد. این مستلزم استفاده از گواهینامه های امنیتی SSL ، HTTPS و سایر پروتکل های اتصال ایمن است که قبلاً به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته اند.

مزیت های قراردادهای هوشمند

خودمختاری : در قراردادهای هوشمند به واسطه شخص ثالث نیازی نبوده و نظارت بر توافق نامه با شما خواهد بود.

اعتماد : در این سیستم هیچ شخص ثالثی نمی تواند اسناد شما را به سرقت ببرد. به جهت آن که آن ها در دفتری مشترک و ایمن ذخیره شده و رمزگذاری شده اند. همچنین نیازی به اعتماد در آن نیست زیرا در  این سیستم قراردادهای هوشمند، جایگزین مناسبی برای اعتماد هستند.

 پس انداز : با استفاده از قرارداد هوشمند دیگر نیازی به واسطه ها و دفاتر اسناد رسمی یا دفاتر املاک نیست و به شکل چشمگیری، تمامی هزینه هایی که به خدمات مرتبط می شود، حذف خواهند شد.

ایمنی : هنگامی که اجرا به صورت کامل و صحیح باشد، امکان هک کردن قراردادهای هوشمند تقریبا غیر ممکن است. ضمن آنکه این محیط ها با رمزنگاری های پیشرفته و پیچیده محافظت شده و ایمنی اسناد بسیار بالاست.

کارآیی : با قراردادهای هوشمند، زمان زیادی را صرفه جویی می کنید.

سوالات متداول

نخستین بار قراردادهای هوشمند را نیک سابو، به عنوان متخصص در علوم کامپیوتر و رمزنگاری خلق نمود.

اجرای قراردادهای هوشمند تا سال 2009 اتفاق نیفتاد، زمانی که اولین ارز رمزنگاری شده بیت کوین همراه با بلاکچین آن ظاهر شد، محیط مناسبی را برای قراردادهای هوشمند فراهم کرد.

قراردادهای هوشمند عمدتا با ارزهای رمزپایه ارتباط دارند. زیرا پروتکل های رمزنگاری غیرمتمرکز اساساً قراردادهای هوشمند با امنیت و رمزگذاری غیرمتمرکز هستند.

در حالی که مواضع دولت ها در مورد ارزهای رمزپایه بسیار محتاطانه است، فناوری پشت سر آنها که شامل بلاکچین و قراردادهای هوشمند است به طور گسترده ای پذیرفته شده و در همه سطوح در حال اجرا است. به عنوان مثال، در بانک و شرکتهای سپرده گذاری مورد استفاده قرار گرفته اند.

قراردادهای هوشمند یک فناوری بسیار جوان است و هنوز هم می تواند مستعد مشکلات باشد. به عنوان مثال، کدی که قرارداد را تشکیل می دهد باید کامل باشد. این می تواند منجر به اشتباهات و گاهی اوقات، سوء استفاده توسط کلاهبرداران شود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Please rate Stellar

0 / 3

Your page rank:

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *