بلاکچین اصلی اتریوم یک قرارداد هوشمند پیچیده به نام سازمان خودمختار غیرمتمرکز DAO، یک سرمایه گذاری پر ریسک دیجیتالی را که برای تأمین بودجه dApps ایجاد شده بود، راه اندازی کرد. هر شخصی که تصمیم می گرفت از طریق پلتفرم اتریوم چه بودجه ای را باید بیان کند، لازم بود توکن DAO  را با استفاده از اتر خریداری کند. داشتن نشانه های DAO به این معنی بود که شما اکنون بخشی از قرارداد هوشمند آن هستید.

برای به دست آوردن بودجه مورد نیاز هر dApp ، به بیست درصد رأی صاحبان رمز DAO نیاز بود. تطبیق پذیری و شفافیت این قرارداد هوشمند، به اتریوم اجازه داد تا ظرف چند هفته نشانه DAO را به ارزش 150 میلیون دلار به فروش برساند.

از سویی دیگر، هنگامی که کاربران وارد سیستم DAO می شدند، بیرون رفتن کمی مشکل بود و یک روزنه در آن وجود داشت. افراد می توانستند Ether خود را پس بگیرید، اما به مدت بیست و هشت روز مجاز به برداشتن آن نبودند. در سال 2016، یک هکر از این روزنه برای سرقت یک سوم نشانه ها یعنی حدود پنجاه میلیون دلار اتر از افرادی که قصد داشتند از DAO خارج شوند استفاده کرد.

پیش از ظهور Ethereum Classic ، اکثریت جامعه اتریوم و بنیانگذاران آن، برای رفع این مشکل، در مورد ایجاد یک چنگال سخت توافق کردند. این قابلیت، بلاکچین را به قبل از هک برگردانده و به آنها امکان می دهد، پنجاه میلیون دلار را که در سیستم گیر کرده بود بازیابی کرده و به مردم پس دهند.

این همان جایی است که شکاف ایدئولوژیک اتفاق افتاد. برخی از افراد در بنیاد اتریوم این رویکرد را نپسندیدند و آن را به عنوان یک مرجع که کل یکپارچگی کد و اخلاق تمرکززدایی را برانداز می کند، قلمداد نمودند. آنها تصمیم گرفتند به جای استفاده از بلاکچین به روز شده، از بلاکچین اصلی استفاده کنند. به همین دلیل آن را Ethereum Classic نامیدند.